“Mensen met ansichtkaarten, foto’s, lepeltjes, servies of eigenlijk alles waar Saxenheim, Mosterdveen, Samoza of Plaggeweg, Vierhouten op staat, zijn van harte welkom,” zegt hij met een glimlach.

Samen met hem blikken we terug op het verleden, kijken we naar het heden, en ontdekken we wat Samoza voor hem, en vooral zijn vrouw, zo’n bijzondere plek maakt.

“We hadden al wat adressen gehad, en waren een tijdje aan het kamperen met een toercaravan. Maar toen we hier kwamen, voelden we direct: dit is het.”

Het was 1994 toen Jochem voor het eerst met zijn gezin voet zette op de camping. Zijn kinderen waren toen nog piepjong, drie en vier jaar oud. Inmiddels zijn ze volwassen en hoewel ze zelf nu niet meer meegaan, groeiden ze er praktisch op.

“We kwamen hier ieder jaar terug. Ze zijn er hun hele puberteit doorgekomen. Dat is toch bijzonder.”

Wat trok hen destijds zo aan in Samoza? Het was een gevoel, moeilijk uit te leggen, maar meteen goed. “De sfeer, de mensen om je heen, het groen. Mijn vrouw is gek op bossen, dus die voelde zich hier direct thuis.” Daarnaast waren er net genoeg faciliteiten: een winkeltje, rust, en voor de kinderen een zwembad met golfslag.

De camping van toen zag er heel anders uit dan nu, eenvoudiger, praktischer. “We hadden water en elektriciteit, maar gas? Dat kwam van de olieboer. Die reed met zijn kar het terrein op en leverde gasflessen of olie aan zijn vaste klanten. Een beetje zoals de melkboer vroeger, je kende hem, en hij wist precies wat je nodig had.”

Later werd er een gasleidingnet aangelegd over de camping. Iedereen kon intekenen en vooraf betalen. “Ik was er als een van de eersten bij om te betalen. Maar ik was ook een van de laatsten die werd aangesloten, het duurde wel drie jaar! Maar het was wel een vooruitgang.”

Jochem zag Samoza veranderen. “Toen we hier kwamen, was het vrij behoudend. Veranderingen gingen langzaam. Nu zie je modernisering, uitbreiding, bungalows en tenthuizen. Je moet natuurlijk ook mee met de tijd, en ergens moet ook geld verdiend worden.”

Toch mist hij iets van de oude saamhorigheid. “Vroeger had je sneller contact. Je hielp elkaar, maakte een praatje. Nu leven mensen wat meer op zichzelf. Ik wil niet als een oude mopperkont klinken, maar het is wel anders geworden.”

Natuurlijk zijn er ook mensen die je nooit vergeet. “Paul is daar een mooi voorbeeld van. Toen wij hier kwamen, was hij nog Paultje een jonge knul die meeliep op de camping. Nu is hij er nog steeds. Echt een monument.” Ook beheerder Jan Glaviemans blijft hem bij: “Hij was recht door zee, maar een fijne vent. Die keek echt even wie hij voor zich had als je je aanmeldde.”

Wat maakt Samoza dan nog steeds de moeite waard, na al die jaren?

“Mijn vrouw komt hier volledig tot rust. Ze werkt in het basisonderwijs , waar het altijd druk is en veel prikkels om haar heen zijn. Maar hier, zodra ze aankomt, valt alles van haar af. En dat is anders dan een vrije dag thuis. Voor haar is het pure ontspanning.”

Zelf is hij wat meer van de oude stadjes, de cultuur, de kringloopwinkels. “Ik ben geen bosmens, geef mij maar water en oude rommelmarkten. Gelukkig is de regio hier rijk aan dat soort uitstapjes.”

Toch is het gevoel van vakantie in de loop der jaren wat veranderd. “Als je hier het hele jaar terecht kunt, wordt het vanzelf wat gewoner. Je sleept minder mee, bouwt een vaste plek op. Een vakantie betekent voor ons nu eerder: een huisje huren in Limburg. Dit is meer een tweede thuis.”

“Misschien een beetje meer rekening met elkaar houden. Dat zou mooi zijn. Als je ziet wat deze plek voor mensen betekent… dan is het het waard om daar voorzichtig mee om te gaan.”