“Het begon allemaal in 1966. We zochten een camping in Drenthe, maar daar moesten de kinderen een drukke weg oversteken om naar het zwembad te gaan. Dat voelde niet goed. Dus zijn we verder gaan rijden, langs het IJsselmeer, en zo kwamen we hier. Het was meteen raak.” Toen nog met een simpele tent, op een plek waar nu de grote speeltuin ligt. “Water haalden we bij een pomp, warm water kwam via muntjes uit geisers, en van elektra was geen sprake. Maar het was fantastisch. Pure vrijheid.”

Als Jopie terugkijkt, is het verschil tussen toen en nu enorm. “Je had flessengas en één grote toiletgroep. Geen koelkast, dus we bewaarden eten bij Piet de Waal, de beheerder.

Nu heeft iedereen een eigen douche, verwarming, alles erop en eraan. Maar weet je… die sfeer van vroeger, die is er gelukkig op plekken nog steeds.”

"Op Samoza heb ik lief en leed gedeeld. In 1979 verloor ik mijn man, onverwacht tijdens de Zevenheuvelentocht. Hij was kerngezond. Dat was een enorme klap. Toch ben ik blijven komen. Samoza was toen al meer dan een vakantiebestemming, het voelde als thuiskomen. Een paar jaar later, in 1982, ontmoette ik hier Piet. Hij werkte bij de technische dienst. We leerden elkaar kennen bij het zwembad. Uiteindelijk hebben we samen veel tijd doorgebracht op de Voorpost op Saxenheim. Dat waren mooie jaren."

Jopie recreëerde op verschillende delen van het park: “Van de plek bij de ingang tot Vijverzicht/Mosterdveen, dat noemden we gekscherend de ‘pishoek’, want iedereen kwam er langs na het bezoek aan het café. Daarna verhuisde ik naar Saxenheim. Dat ging vanzelf: Hans en Melle van de technische dienst kwamen met een wagen, en zeiden: ‘We gaan je verhuizen’. Alles werd geregeld. Zelfs de tuin!” Mensen als Jan Glavimans, Rietje Kroon, de familie Tol en natuurlijk haar geliefde Piet zijn voor haar onvergetelijk.”

Wat maakt dat ze al zestig jaar terugkomt? “De natuur. De bomen. De rust. “Ik woon nu op zes hoog in een flat, maar in de zomer moet ik hier zijn. Dit is mijn uitlaatklep. Hier is het leven.” En de mooiste herinnering? “Misschien toch die eerste zomers. De eenvoud. Of het moment dat ik verhuisde en iedereen van de camping hielp. Dat soort dingen vergeet je nooit.”

“Kom achter je scherm vandaan. Zeg eens goedemorgen tegen je buur. Bied iemand een kop koffie aan. Je hoeft niet alles samen te doen, maar een beetje aandacht maakt het zoveel mooier.” Ze mist sommige tradities: “Vroeger kende je iedereen. Als je aankwam, stond er al iemand klaar met een hamer of een stekkerdoos. Dat zie je minder. Maar dat kunnen we terughalen, als we het willen.”

“Zonder twijfel. Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien, vrienden voor het leven gemaakt, liefdes gekend. Het was niet altijd makkelijk, maar het was rijk. Alleen… ik zou wat meer foto’s maken. Want dat mis ik nu wel.”

Zestig jaar Samoza. Zestig zomers vol verhalen, mensen, warmte en verbondenheid. Jopie Oud is niet alleen een trouwe gast, ze is deel van de ziel van het park geworden. Haar woorden zijn een ode aan een plek die generaties verbindt.

“Samoza is niet zomaar een camping. Het is een gevoel. Een thuis in het bos.”